تراکتور پس از بازگشت به لیگ برتر، به جز یکی دو سال، همواره تیم خوب و پرستاره‌ای را راهی مسابقات کرده، با این حال فقط دو کاپ قهرمانی جام حذفی عایدش شده و همین موضوع هواداران را کلافه کرده است. به نوعی همه از تکرار ناکامی در کسب عنوان قهرمانی می‌ترسند.
اسماعیل جلالی-تبریز- مصطفی سپهری: «مجید جلالی» که برای تماشای دیدار «مس سونگون – داماش» به تبریز سفر کرده بود، با همان چهره آرام، گفت‌وگوی کوتاهی با خبرنگاران داشت. او که سرد و گرم کار در تراکتور را چشیده، در مورد حال و هوای این روزهای این تیم چنین گفت «تراکتور مشکلات تکراری و مشابه دارد. این تیم اگر بهترین بازیکنان را هم جذب کند، بازهم قهرمان شدنش سخت است. گاهی شما حریف بیرونی نداری؛ بلکه حریف درونی داری و این موضوع به مراتب برای یک تیم خطرناک‌تر است.» این حرف‌ها وقتی با ارزش‌تر می‌شوند که فرد با تجربه‌ای همچون مجید جلالی بر زبان می‌آورد. جلالی را فردی کاریزماتیک و با دانش می‌شناسیم که حرف پوچ و بیهوده نمی‌زند. شاید همین چند جمله‌ی او، صفر تا صد ماجرای این روزهای تراکتور و اصلی‌ترین دلیل دور ماندن این تیم از جام‌های رنگارنگ، علی‌رغم سرمایه‌گذاری‌های هنگفت است. یادمان نرفته جلالی که با هزار و یک آرزو پا به تبریز گذاشته بود؛ پس از چند هفته با جو سنگین و البته سهمگینی رو به رو شد که قدرت جا به جایی کوه‌ها را داشت؛ چه برسد به تغییر یک مربی ملایم! هنوز از الفاظی که هواداران در آخرین تمرین جلالی در تراکتور خطاب به او استفاده کردند، شرمساریم. جلالی در کنار کارهای فنی و رقابت با مدعیان، با جوّی که خودی‌ها درست کرده بودند هم باید می‌جنگید، یک جنگ داخلی تمام عیار که همیشه با باخت مدیران و مربیان به آتش بس می‌رسد. او که تا حدودی از فضای لیگ ایران فاصله گرفته، پس از سال‌ها سکوتش را شکست و حرف‌هایی در مورد تیم سابقش زد. جملات سربسته و نشأت گرفته از چند ماه تجربه تلخ که رنگ و بوی گلایه هم داشت. بخش جالب ماجرا اینجاست، جلالی با نهایت دقت واژه‌ها را در این گفت‌وگوی پیش بینی نشده، انتخاب می‌کرد تا مبادا به مذاق هواداران تراکتور خوش نیاید، مبادا آتشفشان هجمه و فشار حدأکثری را برافروزد. فهمیدن منظور جلالی سخت نیست. زمان مربیگری او خبری از زنوزی و ارکان فعلی باشگاه نبود. هواداران اینبار باید پوست کلفتی و غُد بودن را کنار گذاشته و حرف‌های جلالی را به خودشان بگیرند. بله، منظور او همین مدعیان سکوداری، خود لیدر پندارها و گردانندگان صفحات هواداری هست که به قول معروف پدر تراکتور را درآورده‌اند! حریفان درونی که بیشتر از رقیبان تاخت و تاز می‌کنند. موضوع عمیق‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنیم. کافیست یکی به دلشان ننشیند، چنان جوی درست می‌کنند تا در سریع‌ترین زمان ممکن، ناک اوت شود. این افراد باید از خودشان بپرسند این همه سال با حاشیه‌سازی، متهم کردن ارکان باشگاه به دلالی، توطئه‌گری و سر دادن شعارهای اعتراضی کدام موفقیت عایدشان شده است؟ اصلاً وجود نزدیک به ۱۰۰۰ پیج هواداری در تلگرام، اینستاگرام و … چه ضرورتی دارد؟ سوژه کردن بازیکن خودی و انتقاد بدون پشتوانه فکری چه سودی دارد؟ این عده با راه‌اندازی توپخانه‌های توزیع نفرت چنان عرصه را برای اعضای تیم و مدیران تنگ کرده‌اند که دیگر نیازی به رقیب نیست. تی‌تی‌ها که مدام به دنبال اصلاح و پاکسازی باشگاه هستند، برای یک بار هم که شده رفتار خودشان را تغییر دهند. همان‌طور که پاکو خمز و شجاع خلیل‌زاده هم اشاره کردند، تراکتور به تغییر رویه اساسی از سوی هوادارانش نیاز دارد. حرف حق همیشه تلخ است و جلالی اگر ترسی از لشگرکشی مجازی نداشت؛ قطعاً صریح‌تر حرف می‌زد. اما صد افسوس و حیف که «محمد ابراهیمی» که زمانی شاگرد جلالی هم بود، با انتشار یک استوری در واکنش به صحبت‌های شجاع خلیل‌زاده پس از بازی با فولاد، مثل همیشه سمت هواداران ایستاد. بامزه است بدانید گذر زمان و پُختگی هم تغییری در رفتار اف ۱۴ سکوها ایجاد نکرده او همچنان با شوآف به دنبال محبوبیت است. سوال اینجاست، اگر ابراهیمی این روزها در تراکتور توپ می‌زد، چه واکنشی به شعارهای سکوها داشت؟ بازهم لزگی می‌رقصید و برای تشویق بشیکتاشی لیدری می‌کرد؟ یا او هم عاصی می‌شد؟ سخت است بازیکنی که هستی خود را در دل کری خوانی برای سرخابی‌ها جستجو می‌کرد، اینبار خلاف سکوها حرف بزند. پیشکسوت واقعی تراکتور باید برای از بین بردن فاصله تیم و طرفداران تلاش کند. شنا کردن در خلاف جهت آب، دِل شجاع می‌خواهد و وجدان بیدار. فوتبال پیچیده‌تر از آن چیزی است که فکرش را می‌کنیم. نتایج تیم‌هایی همچون تراکتور که پشتوانه مردمی دارد، به شدت وابسته به رفتار هوادارانش است. بازیکنان بزرگی پیراهن تراکتور را برتن کرده‌اند، اما همیشه دست این تیم از قهرمانی کوتاه مانده، پس حلقه گمشده تی‌تی‌ها برای قهرمانی بازیکنان ستاره نیست. هواداران تراکتور باید به سخنان جلالی گوش جان بسپارند و فکری به حال حریفان درونی کنند. پایان پیام/
